Onze treinreis van Toronto naar Vancouver onderbraken we voor een stop in Winnipeg. Winnipeg is de hoofdstad van de provincie Manitoba en wordt de “gateway to the West” genoemd. We hebben 2 dagen de stad per fiets verkend. 

Donderdagochtend (1/6) stapten we om 8 uur uit de trein. Ons hotel lag tegenover het station en we konden er gelukkig meteen terecht. Het was een bijzonder hotel: toen eind 19^e eeuw de spoorlijn van oost naar west werd aangelegd, liet de spoorwegmaatschappij luxe hotels bouwen om het toerisme te stimuleren, de “Grand Railway Hotels”. Veel van deze hotels kregen het uiterlijk van een Europees kasteel. We zagen ze al in Québec (Château Frontenac) en Ottawa (Château Laurier). In Winnipeg is ook zo’n hotel: het Fort Garry Hotel. Als treinreizigers vonden wij het wel passend om juist daar te overnachten.

Het was prachtig weer. We besloten de sightseeing van Winnipeg op de fiets te doen. De stad ligt strategisch bij de samenvloeiing van de Red River en Assiniboine-rivier. Al duizenden jaren kwamen op deze plek mensen samen om elkaar te ontmoeten en handel te drijven. Ook nu nog is het gebied langs de oevers van deze rivieren een belangrijke ontmoetingsplaats. Het heet “The Forks” en is een officiële historische site van Parks Canada. Verder is er veel groen, recreatie, horeca, en een overdekte markt. Wij kwamen er voor eten, drinken, fietsen, wandelen en hardlopen.

Petra at The Forks

Op advies van onze fietsverhuurder zijn we langs de Assiniboine-rivier gefietst naar het gelijknamige park. Daar bezochten we níet de ijsberen in de zoo, maar wel de Engelse tuinen en een beeldentuin.

Vrijdag (2/6) was het opnieuw zomerweer. We verkenden St Boniface, aan de overkant van de Red River. St Boniface was een Franse kolonie. Métis-leider Louis Riel, hier geboren en getogen, heeft in de 19^e eeuw succesvol gestreden voor de rechten van zijn volk. Op zijn initiatief heeft de provincie Manitoba zich in 1870 aangesloten bij de Canadese Confederatie.

Er zijn in Canada 3 officieel erkende aboriginal-volkeren, nl. de First Nations (indianen), de Inuit (eskimo’s) en de Métis (nakomelingen van gemengde relaties tussen Europese kolonisten en inheemse vrouwen). Over de Métis lazen we in het Canadian Museum of History in Ottawa een prachtig citaat: “To be Métis is to be blessed with the best fruit of not one, but two family trees. We are not ‘half’ of anything, but doubled. Being twice blessed, we are likewise proud, strong and determined.”
St Boniface is pas in 1971 deel van Winnipeg geworden. Het is nog steeds Franstalig, met zelfs een eigen Franstalige universiteit. Een riviertje dat door deze wijk stroomt heet de Seine. Wij fietsten er langs en kwamen oog in oog te staan met een hert.

Fietsen langs de Seine

’s Middags ontvluchtten we de warmte (> 30^o) met een bezoek aan het Canadian Museum for Human Rights. Alleen al voor dit museum zou iedereen naar Winnipeg moeten gaan. We vonden het een geweldig museum en het heeft veel indruk op ons gemaakt. Dat kwam niet alleen door het thema, maar ook door de manier waarop dat vanuit verschillende invalshoeken werd overgebracht, in combinatie met de bijzondere architectuur van het gebouw.

Zaterdag (3/6) stapten we weer op de trein.