Het volgende nationale park dat we bezochten was Yoho National Park. Dit park ligt nog in British Columbia, maar omdat het direct grenst aan Banff National Park in Alberta, gaat het mee in de tijdzone van Alberta. We leverden dan ook weer een uurtje in.
Yoho National Park bezochten we vanuit de plaats Golden. Het is hier “Kicking Horse” wat de klok slaat. 

Kicking Horse River, Kicking Horse Pass, Kicking Horse Trail. We overnachtten in Kicking Horse Resort, te bereiken via de Kicking Horse Drive. Wij wilden natuurlijk weten: vanwaar deze naam ? Leuk verhaal: tijdens een expeditie van een groep Britten, die het land in deze streek in kaart brachten en mogelijkheden onderzochten voor de aanleg van de spoorlijn, viel een van de paarden in de rivier. Een man probeerde het paard te redden, maar kreeg daarbij een trap van zijn eigen paard. Hij bleef bewusteloos liggen. Zijn companen dachten dat hij dood was en begonnen vast zijn graf te graven. Toen ze hem in het graf wilden leggen, kwam hij weer bij bewustzijn. Sindsdien heet alles hier “Kicking Horse”.

Woensdag (14/6) reden we Yoho National Park binnen. Yoho is het kleinste park hier in de Rockies. We reden naar Field, een klein plaatsje in het midden van het park. Ooit een noodzakelijke stop voor de trein, die hier moest foerageren (en dat gold ook voor de passagiers). Toen de stoomtrein vervangen werd door een dieseltrein én het spoortracé deels door tunnels ging lopen, bleef Field eenzaam achter. Gelukkig zorgt het Yoho Visitor Centre tegenwoordig weer voor de nodige aanloop.

Een van de bezienswaardigheden in Yoho is het Emerald Lake, ons door velen aangeraden. Het was daar erg druk! Emerald Lake heeft een bijzonder blauw/groene kleur (als de zon schijnt). We hebben er een wandeling omheen gemaakt.

 

 

Op de terugweg passeerden we nog de “Natural Bridge” in de Kicking Horse-rivier: het water heeft hier een gat in de rotsen geslepen, waardoor er een brug is gevormd.

Donderdag (15/6) bezochten we in Yoho eerst de Wapta Falls: we liepen via een bospad naar de bovenkant van deze waterval, en daarna via een smal en steil paadje naar beneden.

 

Verderop in het park maakten we weer een spoorlijn-wandeling: “Walk in the Past”. Vanaf Kicking Horse Campground liepen we langs een pad, dat spoorwegbouwers 150 jaar geleden ook liepen. We staken de huidige spoorlijn over (waar even later een hele lange goederentrein langs kwam) en liepen verder naar en over een pad waar ooit de spoorlijn overheen liep. Dit tracé heette vroeger de Big Hill en was de schrik van de machinisten omdat het eigenlijk te steil was voor de trein. Treinen moesten hier een stijgings% van 4,5% overbruggen. Daarvoor had een trein soms 3 locomotieven nodig: 2 om te trekken en 1 om te duwen. Het pad eindigde bij de resten van een achtergelaten locomotief, die gebruikt is bij de aanleg van de spoortunnels.

 

Die tunnels, dat is ook iets bijzonders. Ze heten de Spiral Tunnels en worden sinds 1909 gebruikt. Het gaat om twee tunnels. De trein rijdt de 1^e tunnel in, en komt na een bocht van meer dan 180^o weer naar buiten, rijdt dan over of onder zijn eigen achterste wagons en gaat op weg naar de 2^e tunnel, waar hetzelfde nog een keer gebeurt. Wij zagen de in- en uitgang van de Upper Tunnel, maar dat was niet zo boeiend omdat er op dat moment geen trein doorheen ging. Bij het viewpoint van de Lower Tunnel hadden we mazzel, want daar kwam net op dat moment een hele lange goederentrein aan. We zagen dezelfde trein op een gegeven moment op drie niveaus tegelijk rijden. Hierbij voor de duidelijkheid een schematisch plaatje. 

Als je weet waar je naar moet kijken, kun je het ook zien op bijgaande foto’s.

We eindigden deze dag in Banff, waar we een week “vakantie” houden. Over wat we in Banff  beleven, vertellen we in volgende verhalen.