Onze laatste dagen in Canada brachten we door in Vancouver. Ook daar helaas nogal smoky. 

Maandag (7/8) reden we van Whistler naar Vancouver, weer over de Sea to Sky Highway. Of in dit geval: Sky to Sea Highway. We hadden gehoopt toch nog wat uitzichten te kunnen meepikken en hoopvol stopten we bij lookouts en viewpoints. Het was iets minder rokerig dan op de heenweg, maar nog steeds niet wat het zou kunnen zijn.

 

In Vancouver leverden we onze auto in. Dit tweede deel van onze reis hebben we een kleine 11.000 km gereden.

Onze tijd in Vancouver gebruikten we om nog een paar losse eindjes af te maken. We zochten om te beginnen de rust op in de Chinese tuin in Chinatown. Deze tuin is de eerste klassieke Chinese tuin die buiten China werd aangelegd. In 1985 begonnen ze er aan, een jaar later was het klaar. Alle benodigde materialen kwamen uit China, en ook de meeste tuinmensen waren experts die speciaal hiervoor uit China waren overgekomen.

 

Daarna liepen we langs het monument van Terry Fox

 

en keken naar de bibliotheek, uiterlijk een moderne versie van het Colosseum in Rome.

Dinsdag (8/8) bezochten we de oudste en misschien wel populairste toeristische attractie van Vancouver: Capilano Suspension Bridge.

Capilano, in de First Nations taal “Kia’pilano”, betekent “mooie rivier”, en was de naam van een Great Chief die hier in de 19^e eeuw woonde. De rivier, en later de brug, kregen ook deze naam.
Oorspronkelijk (1889) was dit gewoon een grote houten hangbrug (70m hoog en 150m breed) over de Capilano River. De tweede eigenaar verving de brug in 1903 door een exemplaar aan staalkabels, en vroeg 10 cent aan mensen die over de brug wilden lopen. Daarmee werd dit de oudste toeristenattractie van Vancouver. Toen er meer en meer mensen kwamen om over de brug te lopen, werd er (door de derde eigenaar) in 1911 een theehuis naast gebouwd.

In de loop der jaren kwam er steeds meer bij, zoals een nature walk,

 

een treetops walk

 

en een cliff walk.

 

Het heet tegenwoordig Capilano Suspension Bridge Park. Qua drukte heeft het wel wat weg van de Efteling, maar zonder het amusement. Wij vonden bijzonder dat hier de natuur centraal staat en wat je daarvan kunt leren. Echt geen pretpark dus. Wij hebben ons er prima vermaakt en alle wandelingen gemaakt. De Suspension Bridge gingen we twee keer over (je moet namelijk ook weer terug over de brug) en dat was echt file-lopen. Aan het einde ontvingen we een diploma dat ons het recht geeft om twee jaar lang op te scheppen dat we de Suspension Bridge over hebben durven steken.

 

Woensdag (9/8) wilden we niet alleen bezig zijn met ons vertrek. Daarom hebben we ’s ochtends nog een keer fietsen gehuurd en nogmaals de Seawall om Stanley Park heen gefietst. Dat was heerlijk ontspannen.

 

Begin van de middag pakten we de Skyline (=de metro) naar het vliegveld van Vancouver. Het is echter nog niet gedaan met onze reis. We maken namelijk nog een tussenstop op IJsland van 3 dagen. Daarover schrijven we dan de volgende keer.