In vier nachten en drie dagen kun je met de trein van Oost (Toronto) naar West (Vancouver) Canada reizen. En dat hebben wij gedaan. Het was een fantastische belevenis. Halverwege maakten we een stop van twee dagen in Winnipeg. Daarover schrijven we een apart verhaal.
Met deze trein, The Canadian, doorkruis je vijf provincies en passeer je drie maal een tijdzone. De reis is 4500 km lang en duurt in totaal bijna 90 uur; in die tijd sta je regelmatig stil. 

We vertrokken dinsdagavond (30/5) uit Toronto. Het was 11 uur en we konden meteen gaan slapen. Wij hadden een zogenaamde upper en lower berth, een soort stapelbed met gordijnen ervoor. Het was verrassend ruim en de gordijnen waren zó dik, dat we meer dan voldoende privacy hadden. Er was ook een douche en een aparte toiletruimte, die we met enkele andere reizigers deelden.

 

De volgende dag (woensdag 31/5) reed de trein de hele dag door de provincie Ontario. Overdag zaten we in “the Dome”: een verhoogd rijtuig met een glazen dak voor optimaal uitzicht. Het uitzicht veranderde deze dag weinig: bomen, struiken, meertjes en (helaas) regendruppels. Toch verveelde het niet.

 

Sowieso werd het naar buiten kijken onderbroken door de maaltijden: drie maal per dag werd er in de dining car een uitgebreide maaltijd geserveerd. Dit was allemaal strak georganiseerd met verschillende zittingen. Je zat steeds met 4 personen aan tafel, in wisselende samenstellingen. Op deze manier had je als vanzelf leuke gesprekken met verschillende medereizigers. Het eten was van zeer goede kwaliteit; bovendien was er altijd keuze uit vier gerechten, zowel bij ontbijt, lunch (2 gangen) als avondeten (3 gangen).

 

Verder kon je de hele dag koffie, thee, water, koekjes en fruit pakken. Er was ook nog een activiteitenprogramma, met bingo, film en vragenuurtjes. We hadden ook een routeboekje gekregen, waarmee je zelf een beetje kon bijhouden waar we ons ongeveer bevonden. Een enkele keer stopte de trein op een station en mochten we er even uit.

 

Na de tweede nacht zijn we op donderdag (1/6) in Winnipeg (Manitoba) uitgestapt en hebben we twee dagen later de volgende trein genomen. We waren overigens niet de enigen die dat deden.

Zaterdag (3/6) vervolgden we onze treinreis. We reden die dag door Manitoba en Saskatchewan. Het landschap was vlak, met eindeloze velden, weilanden en af en toe een boerderij. Bij iedere weg die de spoorlijn kruiste toeterde de trein. Deze wegen waren lange rechte gravelwegen, die naar niets leken te leiden. We vonden het fascinerend.

 

Zondagochtend (4/6) bleek dat we inmiddels 2 uur achterliepen op het tijdschema. Dit is niet ongebruikelijk: het wordt veroorzaakt door het wachten op goederentreinen. Omdat het grootste deel van het traject over enkelspoor gaat, en het vrachtverkeer voorrang heeft, moesten we heel vaak wachten om een goederentrein te laten passeren. Deze goederentreinen zijn ongelooflijk lang. We hebben een keer wagons geteld en kwamen tot 179. Wij hoorden van de staf dat een vertraging wel eens oploopt tot 20 uur.

We reden nu door de provincie Alberta: het landschap was wat gevarieerder. Nog steeds wel vlak, maar de velden werden vaker afgewisseld door stukken bos en af en toe een meertje.

 

 

Halverwege de middag reden we een tunnel in. Toen we de tunnel uitkwamen, reden we opeens tussen de bergen van Jasper National Park. De rest van de reis ging door British Columbia, door het spectaculaire landschap van de Rocky Mountains: bergtoppen met sneeuw, snelstromende riviertjes, rotsen met af en toe een waterval, bergmeren. Het was jammer dat het donker werd.

 

 

Foto’s maken was trouwens erg lastig, vanuit een rijdende trein en door het raam. Gelukkig komen we in dit gebied nog terug met de auto. Dan kunnen we gewoon stoppen en uitstappen om foto’s te maken.

 

Maandag (5/6) mochten we nog een paar uurtjes genieten van het uitzicht. Halverwege de ochtend bereikten we, met slechts een half uur vertraging, het eindpunt Vancouver. Van ons had de treinreis nog best langer mogen duren. We hebben er enorm van genoten.