Banff is het hoogstgelegen stadje van Canada (1383 m). Het ligt midden in het Banff National Park. Wij hadden er een week vakantie gepland. Dat betekent niet dat wij dan niets ondernemen, want er is in Banff en omgeving heel veel moois te zien en te beleven. Te veel om op te noemen in één verhaal, dus dat doen we in stukjes. Hieronder onze belevenissen op de eerste twee dagen. 

Donderdag (15/6) reden we vanuit Yoho National Park vanzelf Banff National Park binnen. Dwars door dit park loopt de snelweg, met parallel daaraan de toeristische Bow Valley Parkway. Uiteraard kozen wij voor die laatste variant. Al snel was het prijs: een rijtje auto’s langs de weg, mensen in de berm. Zij keken naar een prachtig mannetjes wapiti-hert, dat rustig in het veld langs de weg stond te grazen.

 

Toen we een eind verder, inmiddels weer langs de snelweg, bij een uitzichtpunt stopten, hadden we niet alleen prachtig uitzicht op alle bergen rondom ons, maar ook op een grondeekhoorn-familie vlak voor onze neus.

 

Banff is een bijzonder stadje. Het lijkt alleen uit hotels, restaurants en souvenirwinkels te bestaan. Eigenlijk is dat ook zo. Nádat hier het National Park werd opgericht, heeft Banff zich ontwikkeld als servicestation voor alle toeristen die hier het Park komen bezoeken. Je mag alleen in Banff wonen als je ook in Banff werkt. Het is hier dus heel toeristisch en druk, maar wij vonden het niet storend.

In 1883 ontdekten 3 mannen hier een grot, met daarin een bassin met warm zwavelhoudend water. Zij dachten meteen dat ze hier geld mee zouden kunnen verdienen in de toeristenindustrie, en ze claimden de grot en het omliggende land. Maar de Canadese wet voorzag niet in landclaims, tenzij het om mijnbouw of landbouw ging. Al gauw kwamen er ook claims van anderen. De Canadese regering besloot toen in te grijpen: Deze bijzondere plek moest voor iedereen toegankelijk zijn, dus werd het gebied publiek bezit. Dit betekende de geboorte van het eerste National Park. Wij bezochten vrijdag (16/6) de oorspronkelijke Cave en Basin en we roken inderdaad de onmiskenbare zwavelgeur.

 

We maakten ook een wandeling om het naastgelegen moerasgebied.

 

Toen we de parkeerplaats verlieten, werden we verrast door enkele wapiti’s langs de weg.

 

We reden met een omweg terug naar huis, langs verschillende uitkijkpunten.

 

Zaterdag (17/6) gingen we naar de druk bezochte Johnston Canyon. De Johnston Creek heeft hier een smalle doorgang door de rotsen gemaakt. Door de kloof is een wandelpad aangelegd, deels langs en deels boven de rivier. Het wandelpad komt uit onderaan een waterval (Lower Falls). Daarna kun je nog verder doorlopen naar boven, tot je bij een andere waterval komt (Upper Falls).

 

 

Een tweede wandeling die dag ging ook naar een waterval (Silverton Falls), minder druk, maar ook mooi. Daarna terug via de Bow Valley Parkway, waar we nu ook het tweede deel van mochten rijden.

 

Gisteren was dit deel nog afgesloten, in verband met het opruimen van stormschade. Het was een poosje stapvoets rijden, omdat er een herten-familie langs en over de weg liep. De kleintjes waren een beetje in de war, en staken steeds opnieuw de weg over.