We zitten weer op een boot. Deze keer varen we van Nova Scotia naar New Brunswick. Een goed moment om weer even wat te schrijven.
De afgelopen dagen waren we in Nova Scotia, vooral in en om de hoofdstad Halifax. We zien aan alle kanten dat het hier nu ook de lente wordt: groene grasvelden, de eerste groene blaadjes aan de bomen, gele forsythia, narcissen, voorzichtige bloesem. Mooi, hoor.

Dinsdag (9/5) voeren we van Newfoundland terug naar het vaste land. Het weer viel uiteindelijk mee. Wel was het redelijk druk op de boot, omdat de voorgaande 2 overtochten vanwege harde wind niet door waren gegaan. Begin van de avond kwamen we aan in North-Sydney. We kregen een half uur cadeau. In Newfoundland is het namelijk een half uur later. Dat is een unieke tijdzone.

Woensdag (10/5) vertrokken we in de stromende regen uit North-Sydney. Toen wij op Newfoundland zaten, heeft het in deze contreien heel veel geregend. Wij hoorden dat de Cabot Trail die wij een week eerder reden, vanwege overstromingen deels was afgesloten. In de regio Montréal is om die reden zelfs de noodtoestand uitgeroepen. Wij hebben dus eigenlijk best mazzel.
Onze eerste stop onderweg was het St Peter’s Canal. Dit is een klein kanaal tussen de Atlantische Oceaan en het Bras d’Or Meer. In dit kanaal ligt een heel bijzondere sluis. Door de getijden aan de oceaankant is de waterstand soms aan de ene kant van de sluis hoger en soms aan de andere kant. Daarom heeft deze sluis aan beide kanten een dubbele set sluisdeuren. De sluiswachter kwam het ons zelf even uitleggen. Hij vertelde dat er in de wereld slechts 2 gelijksoortige sluizen zouden zijn, maar ze weten eigenlijk niet waar. Dus misschien is dit toch wel de enige in zijn soort.

Daarna kwamen we door Sherbrooke. Volgens de Lonely Planet staat het huidige dorp in de schaduw van het historische dorp Sherbrooke Village, dat ongeveer net zo groot is. Sherbrooke Village is het dorp zoals het 125 jaar geleden was. Het is nu een openluchtmuseum, officieel nog niet open, maar wij konden er rustig met de auto doorheen rijden. Langs de oude school, oude winkels, de smederij, etc. De huizen staan nog op hun originele plek en daardoor krijg je echt een goede indruk van hoe zo’n dorp er toen uitzag. Een beetje zoals ‘Het kleine huis op de prairie’.

Aan het eind van de dag bereikten we Halifax. We verbleven 3 nachten in de Waverley Inn, een historisch hotel in het hartje van de stad.

Donderdag (11/5) gingen we naar Canada’s most visited national historic site: de citadel. Dit Britse fort ligt op een heuvel midden in de stad.

Daarna bezochten we Pier 21. Dit is het immigratie-museum van Canada en staat op de plek waar van 1920 tot 1970 immigranten Canada binnenkwamen. Het is te vergelijken met Ellis Island bij New York. Met maquettes, foto’s en originele voorwerpen werd een goed beeld gegeven.

Een ander interessant museum was het Maritime Museum of the Atlantic. Daar bezochten we de tentoonstelling over de Titanic: Halifax speelde een grote rol bij de berging van de slachtoffers, aangezien deze haven het dichtst bij de plek van de ramp was. Verder leerden we in dit museum over de Halifax Explosion: in 1917 botsten in de haven van Halifax 2 schepen op elkaar. Een van de schepen bevatte lading met explosieven. Dit schip ontplofte en het gevolg was 2000 doden, 9000 gewonden, en een gebied van enkele kilometers dat volledig werd weggevaagd. Vergelijk het met de vuurwerkramp van Enschede, maar dan veel erger. Ze noemen het hier “the most violent man-made explosion before the atomic bomb.” Voor de wederopbouw heeft vooral de stad Boston veel hulp geboden. Als dank stuurt Halifax nog steeds ieder jaar een grote kerstboom.

Vrijdag (12/5) bezochten we gedenkplaatsen van de Halifax Explosion (monument) en de Titanic (begraafplaats).

’s Middags reden we naar Peggy’s Cove, een klein vissersplaatsje met een iconische vuurtoren. Dit is de meest gefotografeerde vuurtoren van Canada. Wij vonden vooral het vissersplaatsje erg schattig.

Gisteren (zaterdag 13/5) reden we van Halifax aan de zuidkust naar Digby aan de noordkust. Het was een prachtige dag met veel zon. Onderweg kwamen we door Lunenburg, UNESCO-erfgoed vanwege het strakke stratenpatroon en de huizen met bijzondere architectonische kenmerken. Voor Nova Scotia is vooral belangrijk dat Lunenburg de thuishaven is van de Bluenose, een grote driemaster die op het Canadese dubbeltje is afgebeeld. Helaas lag het schip gisteren niet in de haven.

Daarna gingen we naar het Kejimkujik National Park, waar we 2 mooie wandelingen maakten. De rode stoelen op de foto zijn een verhaal apart. Daar komen we nog een keer op terug.

Tot slot bezochten we de historische plaatsen Fort Anne en Port-Royal.
Fort Anne is een Brits fort, gebouwd naar Frans voorbeeld. Oorspronkelijk stond op deze plek Fort Charles, door de Schotten gebouwd in 1629, bewoond en na 3 jaar weer verlaten. De Schotten zijn  echter blijvend aan deze provincie verbonden in de naam: Nova Scotia = Nieuw Schotland.
Port-Royal is een nagebouwde Franse nederzetting. Op deze plek werd in 1605 de eerste blijvende Europese nederzetting in Canada gesticht. Dat het de Europese kolonisten lukte om hier te overleven, kwam door goede samenwerking met de al aanwezige Mi’kmaq-indianen.

We eindigden de dag in Digby, vooral bekend van de ‘scallops’ (coquilles). Hier bevindt zich een van de grootste scallopboten-vloot van de wereld. Drie keer raden wat wij ’s avonds aten.