Dit verhaal schreven we gisteren. We konden het helaas toen niet plaatsen omdat we geen goede wifi hadden. Vandaag lukt het gelukkig wel.

We zijn weer terug in Québec. De afgelopen dagen reden we door de provincie New Brunswick langs de Saint John-rivier.
New Brunswick bestaat grotendeels uit ondoordringbaar bos. Bewoning is er alleen aan de buitenste randen. Ze noemen New Brunswick ook wel de “drive-through province” van Canada. De meeste mensen rijden er alleen doorheen op weg naar een andere bestemming. Zo hebben wij het eigenlijk ook gedaan. Een paar weken geleden reden we langs de oostkant van noord naar zuid, op weg naar Prince Edward Island en Cape Breton. Nu reden we aan de westkant van zuid naar noord, van Nova Scotia naar Québec. 

Zondag (14/5) kwamen we met de veerboot aan in Saint John. Dit is een industriestad met een onverwacht mooi centrum. In 1877 heeft een grote brand hier het grootste deel van het centrum in de as gelegd. Om herhaling te voorkomen werd voorgeschreven dat nieuwe huizen van steen gebouwd moesten worden. Vandaar dat het centrum nu bestaat uit mooie stenen herenhuizen van eind 19^e eeuw. Heel anders dan de houten huizen die we hier in Canada eigenlijk vooral zien. Overigens was onze B&B (uit 1905) toch weer van hout, omdat na een jaar of 10 de strenge bouwregels weer wat soepeler werden. Onze gastheer noemde zijn huis “the new kid on the block”, wij vonden het eerder een vreemde eend in de bijt.

Stenen herenhuizen

Onze houten B&B

Bij Saint John mondt de gelijknamige rivier uit in de Bay of Fundy. Omdat in de Bay of Fundy een groot getijdeverschil is (zie ons verhaal bij Hopewell Rocks), ontstaat hier een bijzonder fenomeen: de Reversing Rapids. Bij hoogwater in de baai wordt het rivierwater teruggeduwd de rivier op, bij laagwater komt het rivierwater met twee keer zoveel kracht de baai in. Beide situaties veroorzaken enorme stroomversnellingen, draaikolken en onderstromen. Slechts 2x per dag is het in- en uitstromende water gedurende 20 minuten zodanig in evenwicht dat bootjes er veilig doorheen kunnen. Wij zagen de rapids maandag (15/5) bij laagwater. Best angstaanjagend.

We reden de rest van de dag langs de rivier.

Langs de rivier: 50 tinten groen

In Hartland staken we de rivier over via de langste overdekte brug ter wereld (1282 feet = 390m). Zelf hebben we een herinnering aan een veel langere overdekte brug die we een paar jaar geleden in Duitsland/Zwitserland fietsten. Even opgezocht: dat is de brug tussen Bad Säckingen en Stein. Deze is 203m en de langste overdekte brug van Europa. Tja, op de fiets lijkt het natuurlijk langer dan met de auto.

Overdekte brug bij Hartland

We eindigden deze dag in Grand Falls – Grand Saut, de enige stad in Canada met een officieel tweetalige plaatsnaam. Het zal je niet verbazen dat er hier een Grote Waterval is, met nu extra veel water door de vele regen van de afgelopen periode. We vonden het een mini-Niagara. De mist die in de waterval hangt, is, volgens de plaatselijke legende, de geest van Malobiannah, een indiaans meisje dat ontvoerd was door een rivaliserende stam. Haar ontvoerders beloofden haar vrijheid, als zij hen naar haar stam zou brengen. Zij stemde in, maar leidde hen naar de waterval, waar zij samen met haar ontvoerders neerstortte. Haar lichaam werd nooit gevonden.

Dinsdag (16/5) reden we New Brunswick uit en Québec in. We wonnen weer een uur. We hadden meteen het gevoel in een ander land te zijn, want alle borden zijn hier (alleen) in het Frans. We staken met de boot de fleuve Saint-Laurent over en eindigden de dag in het zonnige Tadoussac. In deze plaats draait alles om walvissen, die hier in grote getale voorkomen. Daarover volgende keer.

Uitzichtpunt bij Tadoussac