We zitten in een wasserette in Charlottetown (Prince Edward Island). Terwijl de was draait, tikken wij een stukje over de afgelopen dagen in New Brunswick. 

Woensdag (26/4) reden we in de regen langs de oostkust van New Brunswick. In dit gebied wonen veel Acadiërs. De eerste Fransen die zich in Canada vestigden (begin 17^e eeuw), noemden het gebied waar zij woonden Acadië. Er was voortdurend oorlog met de Britten die zich het land wilden toe-eigenen. In 1713, bij de Vrede van Utrecht (!), werd het grootste deel van Acadië toegewezen aan de Britten. Een halve eeuw later, namen de Britten ook het resterende deel in bezit. De Acadiërs vluchtten naar het noorden, o.a. naar New Brunswick, Gaspésie en Quebec. Degenen die niet vluchtten werden door de Britten op de boot gezet, terug naar Europa. Velen hebben die overtocht niet overleefd.
De Acadiërs die nu nog in Canada wonen, zijn een standvastig en trots volk. Zij hebben een eigen vlag die hun Franse roots duidelijk laat zien: Bleu-Blanc-Rouge met een gele ster in het blauwe vlak. Overal kom je deze driekleur tegen.

Donderdag (27/4) waren we in de Bay of Fundy. Deze baai staat bekend als de plaats met het grootste getijdenverschil ter wereld. Wij zagen een verschil van bijna 14 meter tussen hoog- en laagwater. Wij zijn gaan kijken bij Hopewell Rocks: een groep door het water gevormde rotsen van ca. 15 meter hoog. We zagen eerst het water op het hoogste punt. Alleen het bovenste deel van de rotsen was nog zichtbaar.  Toen we een paar uur later terugkwamen, konden we gewoon op het strand tussen de rotsen door wandelen. Nou ja “gewoon”: omdat het nog buiten het seizoen is, zijn de trappen die naar het strand leiden weggehaald. Onze B&B-host had ons getipt hoe we toch op het strand konden komen, als we het tij maar in de gaten hielden. Het water stijgt namelijk sneller dan je denkt: 2 meter binnen een half uur.

Vandaag (vrijdag 28/4) zijn we overgestoken naar Prince Edward Island (PEI, zoals ze dat hier noemen). Hierover de volgende keer.