Tofino is een surfplaatsje aan het einde van de Trans Canadian Highway, aan de westkust van Vancouver Island. De laatste 30 kilometer rijd je door het Pacific Rim National Park, waar je korte wandelingen kunt maken door het regenwoud. 

Dinsdag (25/7) staken we Vancouver Island over naar de westkust. Dat ging via de enige weg, die steeds smaller en bochtiger wordt, naarmate je verder naar het westen rijdt.
Halverwege maakten we twee korte wandelingen door Cathedral Grove: bos met hele hoge oude cederbomen en douglassparren. De combinatie van hele hoge bomen en daartussen lagere bomen met groene bladeren, geeft in het bos mooie lichtinvallen. Samen met de enorme boomstammen (=pilaren) geeft dit de indruk van een kathedraal met gebrandschilderde ramen. We boften dat het ook deze dag weer mooi zonnig weer was.

In Tofino genoten we van een mooie zonsondergang.

Woensdag (26/7) begon de dag mistig. We hadden voor deze dag een aantal wandelingen gepland, dus we besloten eerst naar ons verste punt te rijden, in de hoop dat de zon doorgebroken zou zijn als we gingen wandelen. Het verste punt was ongeveer 50 km terug langs de kust naar het zuiden, naar het plaatsje Ucluelet. Tijdens het wandelen van de Lighthouse Trail daar zagen we de mist boven de zee langzaam wegtrekken. De vuurtoren liet wel nog steeds de misthoorn horen.

Na deze wandeling reden we terug naar het noorden, het Pacific Rim National Park weer in. Het totale park bestaat uit 3 delen, waarvan wij het deel Long Beach bezochten. Dit is sowieso het meest bezochte, want best toegankelijke deel van het park. De andere 2 delen zijn alleen per boot of na dagen wandelen te bereiken.
De Long Beach-sector is een smalle strook langs de westkust en bestaat vooral uit regenwoud, rotskusten en strand (met veel aangespoeld hout).

Uitzicht op Long Beach vanaf Radar Hill

Driftwood op Long Beach

Vanaf de weg die er doorheen loopt zijn enkele wandelingen uitgezet; daarvan hebben wij er diverse gelopen.

Die wandelingen hier gaan allemaal over een boardwalk, planken op palen, vaak ook met trappetjes. Dat is leuk lopen. Het heeft met al dat groen om je heen wel wat weg van de Droomvlucht in de Efteling. Maar de reden van de boardwalk is, dat hiermee de fragiele bodem wordt beschermd tegen de voetstappen van al die toeristen.
Soms is de boardwalk wat gammel, met losse of wiebelende planken, met mos bedekt, dan weer is-ie spiksplinternieuw en ruik je het cederhout. Over het algemeen is het onderhoud door Parks Canada erg goed. Ze doen dat in de wintermaanden. ’s Zomers gebeurt alleen het noodzakelijke “hold-them-together”-werk, omdat het dan te druk is met wandelaars.

Donderdag (27/7) hebben we ’s ochtends weer gewandeld, o.a. een lange strandwandeling over Long Beach naar de in zee gelegen rotsformatie Green Point. We hadden namelijk uitgezocht dat op die rotsen Rode Stoelen stonden en die wilden we natuurlijk op de foto. Er was wat klauterwerk voor nodig, maar het is gelukt.

Op het strand zagen we weer een heel ander soort wildlife:

’s Middags zijn we met een kayak de zee opgegaan om de eilandjes waar we uitzicht op hebben, van dichterbij te bekijken (Clayoquot Sound). De zon kwam eindelijk door en dat droeg zeker bij aan het genieten.

Bij het grootste eiland, Meares Island, gingen we aan land voor de Big Tree Trail, een korte boardwalk-wandeling naar hele grote en oude bomen. Bij het eindpunt van de wandeling zagen we een boom van 1500 jaar oud! Onze gids vertelde onderweg allerlei wetenswaardigheden, o.a. over de “war in the woods”: een groot hout-bedrijf wilde de bomen in deze regio kappen, maar de plaatselijke First Nations kwamen in opstand, geholpen door talloze milieubeschermers. Zomer 1993 zijn bij een protestactie bijna 900 mensen gearresteerd.

The Hanging Garden

We hebben fijne, ontspannen dagen gehad in Tofino. Morgen gaan we weer verder, op weg naar Victoria in het zuiden.